අමතක නොවූ මතක

පන්තියේ ඩෙස් බංකු හූරලා නම් ලියපු සබන් කැට තවරලා හසුන් සුවදින් එවපු කැන්ටිමේ පෝලිමේ නුඹට ඉඩ අල්ලාපු සොදුර නුඹ මගේ ජීවිතේ  පුරවාපු ඉදහිටක ඇනෙන කටු කල් නෑර උගුල්ලා මහා සුළි සුළං මැද සසල වුව නොවැටිලා මහා දුක් ගග මත්තේ සදක් සේ බැබළෙනා නුඹට පුදනට යමක් තවම නෑ හමු වෙලා මදාරා මල් සුවද නැති නිමල හද මල පුදමි අමිල රන් මුතු පැරදි දරු සෙනේ සුවය  දෙමි ආත්මය සිසාරා එන සුසුම් සුවදින්  නිවමි පුදසුනේ මතු මතුත් නුඹේ රුව යළි  අඳිමි...         ශිරන්ති රන්පනාදෙණිය  

හැල්මේ  ඇවිත් අම්මලා දුව ගෙන රේස් එක මැද්දේ  ලැබෙනා විවේකෙට ග්ලූකෝස් දොඩම් ගිල්ලද්දී දරුවන්ට කරාමේ වතුර මගේ  බඩ පිරෙව්වේ දන්නවද... කර ගැට පිරුණු අත් හැඩ නැතිව ඔහේ හිර කළ කොණ්ඩ කරලට ඉර එළිය වැදුණාම  හිස  පුපුරන්ට බේරෙන  කදුළු ගැන නුඹ දන්නේ නෑ නේද .. කණ දෙපැත්තෙන්  දිගට බේරෙන පොල් තෙලුත්  අතින් පිහිදදා හීයට දුවන අතරේ බොදව ඈතින් දුටුව මල්ලියෙක්  වඩන් හිටිය රුව නුඹ නේද ... කබඩ් එක උඩ පෝලිමට දික් වෙන පළමු තැන දිනු පදක්කම් ගොඩ මැද තාත්තගේ  දුක්බර මදහසේ  දිස්නෙට යටින් රහසේම පේන ඒ  රිදී ඉර නුඹද...

සිංහයාටත් කළකිරිලාද මන්දා .... හැඩූ කදුළුත් ඉන්දියන් සයුරටම එක්වෙලා හෙලූ සුසුමන්  විකලෙන් දුවද්දී ලෝ පුරා  හොයා ගන්නට බැරි තැනක හිනාවත් හැංගිලා  සිංහයෝ ඇත   නුඹත් දැන් ටිකක්  සෙලවිලා... මුහුදු සුළගින් පණ ගසා සීරුවට  හිස කෙළින් කර මහා තේජසට ජාත්‍යාලයෙන් පුරවා හදවත ජයට එඩිතරව හිටියානෙ නුඹ  අපූරුවට .. මහා කාලයක් තිස්සේ බෙරිහන් දීලාම විලාප අදෝනා කන්නලව් අහලාම වරදක් නැතත් විලංගු දඩුවම් ලබලාම නුඹත් දැන් ඉන්නේ සසර කළකිරිලාවත්ද...                      ශිරන්ති රන්පනාදෙණිය